Ook boswachters hebben vrije tijd, en zo was ik medio februari op een vrije middag in Nationaal Park Zuid-Kennemerland. Het was een lenteachtige dag in meerdere opzichten. Het voelde qua weer als lente, vrij warm en weinig wind. De kleuren straalden overal en uitzichten waren prachtig: van nat felgroen mos, blauwe stukken lucht, witte en grijze wolken, en overal dat prachtige glimmende blauwgrijze water. Want wat staat er een water in het duingebied! Ook ik ontkwam er niet aan: ik moest mijn bedachte route aanpassen of op het pad voorzichtig door het water heen.

Wat ook enorm bijdroeg aan dat lentegevoel, waren de geluiden. Al heel wat vogels laten van zich horen. Vooral van de boomleeuwerik heb ik genoten. Ik hoorde hem eerder, dan dat ik hem zag. Hij zingt vliegend, met heldere fluittonen, lange stukken met dalende klanken, in grote cirkels door ‘zijn’ gebiedje. Als je hem een keer goed beluisterd hebt, kun je hem daarna best goed herkennen. En omdat er nog geen blad aan de struiken zat, kon hem goed zien toen hij neerstreek voor een pauze.

Ook die boomleeuwerik heeft recht op zijn privacy en zijn ‘personal space’, dus op de paden blijven is wel echt belangrijk. Anders voelt zo’n vogeltje zich bedreigt, en vlucht hij bij elke passerende mens. Dat betekent dat ze niet genoeg tijd en veiligheid hebben om voedsel te zoeken, een nest te maken of eieren uit te broeden. Dan zoeken ze een plek die rustiger en veiliger voelt, en waar we hem niet meer zouden horen. Dat zou het lentegevoel minder compleet maken… Tip: beluister het geluid van de boomleeuwerik op de site van Vogelbescherming Nederland, dan heb je alvast een voorproefje voor je het duin bezoekt!

Tekst: Jowien van der Vegte, boswachter Natuurmonumenten

Foto boomleeuwerik