In haar maandelijkse blog heeft PWN-boswachter Ina Roels het deze keer het over de Gele trilzwam.

De Gele trilzwam brengt kleur in sombere dagen.

In de donkere dagen rond de jaarwisseling is kleur in het duin schaars.
De Gele trilzwammen op de eiken springen dan ook meteen in het oog.
Als grote gerimpelde gomballen hangen ze aan de dode takken.

Het vruchtlichaam, tot wel 10 cm groot, bestaat uit geleiachtige lobben.
Het voelt glad en verrassend veerkrachtig.
En ondanks de vorst lekker zacht, alsof er een natuurlijk antivries in zit.
De exemplaren die ik vandaag zie zijn overigens niet geel maar knaloranje.

In het duin is de Gele trilzwam (Tremella mesenterica) wel vaker oranje dan geel.
De kleur is ook afhankelijk van leeftijd en vochtgehalte. Als de Gele trilzwam wat ouder is trekt hij langzaam bleek weg. Als hij verdroogt verschrompelt hij tot een taai donkeroranje velletje. Na een regenbuitje kan hij weer opzwellen tot zijn oorspronkelijke vorm en krijgt hij weer meer kleur. Een taaie rakker dus, deze paddenstoel!
 

Misschien ook minder vriendelijk dan hij er uit ziet: de Gele trilzwam is namelijk een parasiet.
Hij haalt zijn voedingsstoffen niet uit het dode hout waar hij op vastgeplakt zit, maar uit de zwamvlok van het Eikenschorszwammetje, een andere paddenstoel die op dood eikenhout leeft.
En hij haalt uit dat arme zwammetje zoveel voedingstoffen dat die laatste amper nog tot vruchtzetting komt!
 

Zin om zelf een mooi exemplaar te vinden?
Komt u eens langs voor een stevige winterwandeling.
De Gele trilzwam is het hele jaar door in de duinen te vinden en nu op zijn mooist.
Hij is algemeen voorkomend dus succes op uw zoektocht gegarandeerd.
 

Uit naam van alle boswachters een groen 2019 toegewenst.

Tekst: Ina Roels Foto's: Ruud Maaskant