Hotspot 5

De taal van wolven

De wolf is een sociaal dier. Zijn dagelijkse leven draait om de omgang met de andere leden van de roedel. Wolven communiceren met elkaar door een breed scala aan gezichtsuitdrukkingen en lichaamstaal, en met geluiden als grommen, blaffen en huilen. De oudere wolven leren de jonge wolven hoe ze zich moeten gedragen, en wat de regels zijn voor het overleven van de roedel. Wolven communiceren op drie manieren met elkaar:

Spreken
Wolven staan bekend om hun gehuil, wat een communicatiemiddel is. Door de hoge en lang aangehouden toon draagt het gehuil van een wolf heel ver. In het bos tot 10 km en op een kale toendra  wel tot 16 km. Met het huilen kan de wolf heel veel duidelijk maken aan andere wolven. Waar hij zich bevindt, dat hij een partner aan wil trekken en indruk wil maken, dat de familie bij elkaar moet komen en zelfs om uitdrukking te geven aan verdriet om een gestorven familielid. Door te huilen communiceert de wolf ook met wolven van andere roedels. Het geluid is dan een waarschuwing en een manier om het territorium te markeren. Het gehuil schrikt vijandige wolven af en brengt ze in verwarring. 

Lichaamstaal 
De lichaamstaal van de grijze wolf is zeer complex. Agressieve of assertieve wolven bewegen langzaam en nadrukkelijk, hun haren staan daarbij rechtovereind. Onderdanige wolven houden hun lichaam laag bij de grond, laten hun oren en staart hangen en hebben een gladde vacht. De wolf kent twee vormen van onderdanigheid: passief en assertief. Wolven vertonen passief, onderdanig gedrag in reactie op een dominante wolf. De onderdanige wolf gaat liggen en laat de dominante wolf aan zijn geslachtsdelen snuffelen. Actieve onderdanigheid is een manier van begroeten. Als een wolf een andere wolf uit wil dagen, gromt hij of legt hij zijn oren plat op zijn kop. Een speelse wolf danst en buigt. Als een wolf aan een andere wolf wil laten zien dat hij onderdanig is, dan zal hij kruipen, jammeren, zijn staart tussen zijn poten houden, de bek van de andere wolf likken of op zijn rug gaan liggen. 

Geur
Het reukvermogen is waarschijnlijk het scherpste zintuig van de wolf. Geuren spelen dan ook een belangrijke rol in de onderlinge communicatie. De wolf heeft een groot aantal zweetklieren op de snuit, lippen, rug en onder de poten. De geur die die klieren afscheiden geeft informatie over het geslacht en geslachtsrijpheid van het dier, en over zijn sociale status in de roedel. 
Wolven gebruiken urine en uitwerpselen om hun territorium te markeren. Dat doen ze vooral als ze een gebied niet kennen, of als ze indringers op hun territorium bespeuren. 
 

The language of wolves

Being a social animal, the wolf bases its life on the continuous interactions with the other members of the family. Wolves use a wide range of facial expressions, body language, growls and barks, as well as howling, to communicate with each other. Thanks to this capability, the more experienced wolves are able to teach to the youngest how to behave and the most important rules for the survival of the family. Wolves have three way of communicating among each other:

Vocalizations

Wolves are known because of their howl, which they use to communicate. Because of the high pitch and the suspension of notes, the sounds of wolf howls can carry as far as 10 Km in the forest and 16 Km across the treeless tundra. Even though there is a lot more to know about wolf’s behavior, researchers agree on the fact that wolves’ howling is a form of communication with a surprisingly wide range of possible functions: wolves howl to inform about their position, to impress and attract a mate, to gather together the family and even to mourn a member of the pack which died. Howling can also be used by wolves as a long distance communication: they howl to mark the territory and to warn the neighbor packs about their presence, to scare or confuse the enemies.

Body language

The expressive behavior of the gray wolf is very complex. Aggressive or assertive wolves are characterized by slow, deliberate movements and erect hairs, while submissive specimens keep the body low, the hair smooth and the ears and tail lowered. There are two forms of submission: passive and assertive. Passive submission occurs as a reaction to the arrival of a dominant animal: the submissive wolf lies down and allows the dominant wolf to sniff his genitals. Active submission is a form of greeting. When a wolf wants to challenge another wolf, it will growl or lay its ears back on its head. A playful wolf dances and bows.  When a wolf wants to show that it is submissive to another wolf, it will crouch, whimper, tuck in its tail, lick the other wolf's mouth, or roll over on its back.

Smell

The sense of smell is probably the most acute sense in the wolf.  A large number of sweat glands are located on the muzzle, on the lips, on the back and under the paws of the animal.  The smells produced by these glands provide information on the sex and the reproductive status, the hormonal status and social position of the wolf. Wolves use urine to mark the territory especially in unfamiliar areas, or in areas where they perceive the intrusion of foreign wolves or other canids.

The full moon myth

Native American legend on The Wolf and the Full Moon.

Long time ago, on a hot July night, a wolf was sitting on the top of a mountain and he was howling restless.

A thin crescent moon shone in the sky, occasionally played to hide behind soft clouds of clouds, or danced among them, harmonious and light.

The wolf howls were long, repeated, desperate. Soon they came to the silver queen of the night who, somewhat annoyed by all that noise, asked him:

- What have you been screaming so much? Why do not you stop at least for a while? -

- I lost one of my children, the smallest cub of my litter. I'm desperate ... help me! –

answered the wolf.

Then the moon slowly began to swell. And it swelled, swelled, swelled, until it became a big, bright ball.

"See if you can find your wolf again now," the moon said softly, to the wolf in pain.

The pup was found, trembling with cold and fear, on the edge of a precipice.

With a great leap the father grabbed his son, squeezed him hard to himself and, happy and excited, thousand and a thousand times thanked the moon.

Then he disappeared among the thick vegetation.

To reward the goodness of the moon, the Fairies of the woods made her a beautiful gift:

every thirty days she could become round, big, bright, and the puppies of the whole world, raising their eyes in the night, can admire her in all her splendor.

The wolves know it ... And they howl at the full moon.

The popular imagination often associates the thought of a wolf with a melancholic howling toward the moon. Even though this image has been told many times in myths and folklore, the truth is that wolves don’t howl at the moon. Scientists have found no correlation between the canine and Earth’s satellite, except perhaps an increase in overall activity on brighter nights.