Wie deze zomer door het hete duin wandelde of fietste kan het niet hebben gemist: in de toppen van bloeistengels, stevige grassprieten en twijgjes hingen huisjesslakken. Veel bezoekers vroegen waren nieuwsgierig naar de reden van deze klim naar boven. Boswachter Ina legt het uit:

"Soms zag je slechts een paar slakjes in een stengel of grasspriet zitten. Maar meestal leken grote groepen huisslakken van verschillende formaten te wedijveren voor het beste plekje. Sommige stengels bogen gewoon door onder het gewicht.

Net drenkelingen

Er komen beelden in me op van drenkelingen in hoge bomen, op de vlucht voor het water bij een overstroming, een tsunami of een dijkbreuk. Een beetje een vreemde vergelijking in tijden van voor Nederland extreme droogte, maar deze slakken zijn wel degelijk op de vlucht. Ze vluchten voor het hete duinzand en de enige plek waar ze iets van verkoeling kunnen vinden is weg van de grond, de hoogte in.

Eenmaal boven plakken de slakjes zichzelf stevig vast aan de plant en wachten geduldig, als in een soort zomerslaap, op betere tijden. Om tijdens het wachten niet uit te drogen sluiten ze hun huisje af met dekseltje van taai slijm. Er blijft nog net een piepklein gaatje om te ademen.

Na zon komt...

Nu, nadat een zomers regenfront het duin weer koel en groen heeft gemaakt, komen ze terug naar beneden. Misschien kruipen ze. Maar ik veronderstel dat ze heel snel willen zijn en zich gewoon laten vallen! Bijft de vraag, waar zouden de slakjes nu zijn...?"