"Het zal je maar overkomen, als een kikkervisje op de wereld te komen…" Boswachter Ina van PWN neemt je mee in een kikkervisjesleven.

"Na zo’n 10 dagen in een huisje van kikkerdril ben je volgegeten en barst je uit je ei. Samen met zo’n 2500 broertjes en zusjes maar zonder steun van je ouders moet je je jonge leven beginnen. Op het op het moment dat hun kroost de eieren uitkomt zijn de volwassen kikkers nergens te bekennen. Je broertjes en zusjes zijn je bij je eerste dagen in de wereld weinig tot steun. Of het zou moeten zijn dat zij het zijn die opgegeten worden zodat jij meer kans hebt een volwassen geslachtrijpe kikker te worden. Want dat is natuurlijk uiteindelijk de bedoeling!

Gevaar op de loer

Als 2 van de 2500 jonge kikkervisjes volwassen, geslachtsrijp worden en op hun beurt weer zo’n overvloed aan eitjes leggen blijft de kikkerstand gelijk. Er mogen dus, gekeken naar voortbestaan, heel veel kikkervisje op weg naar volwassenheid doodgaan. En dat gebeurt ook. De gevaren loeren overal! Het water is te warm, te koud, te weinig en soms te vuil. Vogels, vissen, libellenlarven en waterkevers die je als smakelijk hapje verorberen of je aan hun jongen voeren. Soms zijn er zelfs soortgenoten die je opeten. Daarnaast is er concurrentie van andere kikkervisjes om voedsel en lucht en een goede schuilplek.

Jampotje

Je kunt het zo gek niet bedenken of je kan er als kikkervisje aan dood gaan…De grootste schrik van de kikkervisjes is misschien wel het jampotje. Hierbij een oproep aan alle kinderen en ouders die in kikkervissentijd het Wed of de Oosterplas bezoeken: kikkervisjes zijn geen speelgoed. Kijken mag, ook als je ze daarvoor in een jampotje doet. Doe er dan gelijk een groene waterplant bij voor de zuurstof en houd de pot uit de zon. Laat vervolgens de kikkervisjes na het kijken weer vrij.

Geboeid door zwarte drupjes

Kijken en doen is een goede manier om dingen te leren. Er zal in dat jampotje ongetwijfeld wel eens een kikkervisje sneuvelen. Dat kan gebeuren. Het mooie is dat kinderen anno 2018, net als al die generaties voor hen, nog steeds geboeid zijn door die zwarte drupjes en al doende leren wat zo’n beestje nodig heeft om in leven te blijven, groot te worden en zich op hun beurt weer voort te planten.

Daar vaart de kikkerstand uiteindelijk alleen maar goed bij!"