De hele winter lijken ze van de aardbodem verdwenen. Wie ze daar zoekt vindt alleen lege huisjes, wit verweerd door de elementen. Soms met pikgaten van lijsters die zich aan de inhoud tegoed hebben gedaan. Boswachter Ina van PWN legt uit:

De lévende wijngaardslakken overwinteren namelijk onder de grond. Bij strenge vorst wel tot 30cm diep. Ze wachten er in diepe winterslaap en met een deurtje van kalk voor de ingang van hun huis op warmere tijden.

Eind maart komen de eerste slakken weer te voorschijn. Langzaam kruipen ze door het grasland en onder de struikjes op zoek naar iets eetbaars. Of naar een partner natuurlijk, want in april en mei is het ook voor slakken paartijd.

Het gaat goed met onze wijngaardslakken: we hebben er veel, ze bereiken een hoge leeftijd en hun aantal neemt niet af. Dat is voor Nederland heel bijzonder. Wijngaardslakken zijn namelijk vrij zeldzaam in ons land. Zo komen ze alleen voor in Limburg en in de kalkrijke kustduinen.

'Voor wie echt veel wijngaardslakken wil zien is het Nationaal Park Zuid-Kennemerland, tussen Zandvoort en IJmuiden, een absolute aanrader.'

Wie ze wil eten –wijngaardslakken worden door velen als delicatesse beschouwd- verwijzen we naar de buurtsupermarkt. Daar liggen, voor een klein prijsje, in het buitenland gekweekte exemplaren in het diepvriesvak. Ovenklaar met kruidenboter. Zelf verzamelen mag niet want de wijngaardslak is in Nederland vanwege zijn zeldzaamheid een beschermde soort.

Foto: Beeldarchief PWN